Deklaracja tyrolska

Deklaracja ta, przygotowana przez Deutscher Alpenverein i długo dyskutowana, została przyjęta na konferencji “Przyszłość Sportów Górskich” w Innsbruc­ku, która odbyła się w dniach 6-8 września 2002 r. Podpisało ją ok. 100 czołowych wspinaczy i alpinistów świata.

 

Artykuł 8 – styl

Zasada: Jakość doznań, jak i sposób rozwiązania problemu, są ważniejsze od tego, czy w ogóle go rozwią­żemy. Staramy się nie zostawiać za sobą śladów.

1. Dążymy do zachowania pierwotnego charakteru wszystkich dróg wspinaczkowych, szczególnie tych o znaczeniu historycznym. To oznacza, że wspinacze nie powinni zwiększać ilości stałych punktów aseku­racyjnych na istniejących drogach. Wyjątkiem może być lokalny consensus – włącznie ze zgodą pierwszych zdobywców – by zmienić poziom stałej asekuracji, przez umieszczenie nowych punktów lub likwidację istniejących.
   

2. Szanujemy różnorodność regionalnych tradycji i nie próbujemy narzucać naszego punktu widzenia, podobnie, jak sami nie akceptowalibyśmy narzucania nam poglądów innych.
   

3. Zasoby skał i gór, umożliwiających przygodowe wspinanie, są ograniczone i muszą być chronione przez wspinaczy o różnych zainteresowaniach, również z my­ślą o następnych generacjach. Zdajemy sobie sprawę, że przyszłe pokolenia będą musiały mieć możliwość reali­zowania własnych NOWYCH przygód w tych ograniczo­nych zasobach. Dążymy do tego, by wspinanie w rejo­nach skalnych i w górach tak rozwijać, aby zachowane zostało pole działania dla przyszłych generacji.
   

4. W regionie, gdzie akceptowane jest wiercenie w skale, pożądane jest utrzymywanie pewnych dróg i całych skał bez osadzania spitów, by zabezpieczyć teren dla wspinania tradycyjnego, by zachować strefę przeżywania mocniejszych wrażeń i by uszanować zain­teresowania inne od przyjętych przez większość.
   

5. Drogi, na których stosuje się ruchome środki asekuracyjne, dla wspinaczy rekreacyjnych mogą być równie bezpieczne i przyjemne, jak drogi wyposażone w spity. Większość wspinaczy powinna również prze­konać się do dodatkowych przeżyć i doświadczeń na takich drogach, gdzie można uczyć się stosowania naturalnej asekuracji, która na dodatek, w przypadku prawidłowego wyszkolenia, zapewnia porównywalne bezpieczeństwo.
   

6. W przypadkach sprzeczności interesów, wspina­cze powinni dochodzić do uzgodnień w drodze dialogu i negocjacji, aby nie prowokować zamykania rejonów wspinaczkowych.
   

7. Naciski typu komercyjnego nie powinny nigdy wpływać na etykę zarówno poszczególnego wspinacza, jak i całego rejonu wspinaczkowego.
   

8. Dobry styl w wielkich górach oznacza rezygnację z używania poręczówek, specyfików wspomagających wydolność fizyczną, czy tlenu z butli.
   

 

Artykuł 9 – Pierwsze przejścia i pierwsze wejścia

Zasada: Pierwsze przejście drogi, podobnie jak pierw­sze wejście na szczyt, jest aktem twórczym. Powinno być dokonane w stylu odpowiadającym co najmniej etyce wspinaczkowej przyjętej w danym regionie, z poszano­waniem zwyczajów miejscowej społeczności wspinacz­kowej, jak i potrzeb przyszłych pokoleń.

1. Pierwsze przejścia i pierwsze wejścia powinny być dokonywane w sposób przyjazny dla środowiska i zgodny z miejscowymi uregulowaniami, wymaganiami właścicieli terenu oraz uczuciami religijnymi miejscowej ludności.
   

2. Nie będziemy szpecić skały kuciem lub umiesz­czaniem chwytów.
   

3. W górach typu alpejskiego pierwsze wejścia po­winny być dokonywane wyłącznie „od dołu”.
   

4. Jak długo respektuje on w całej rozciągłości tradycje miejscowe, autor nowej drogi ma swobodę decydowania o standardzie wyposażenia jej w środki techniczne (z uwzględnieniem zaleceń sformułowanych w art. 8).
   

5. W rejonach, które przez właściwe władze lub miejscowe organizacje ochroniarskie, uznane zostały wyraźnie za tereny ochronne, osadzanie spitów powinno być ograniczone do niezbędnego minimum, aby uniknąć w przyszłości zakazów wspinania.
   

6. Ilość wywierconych otworów i na stałe osadzo­nych przelotów podczas pierwszego przejścia z użyciem sztucznych ułatwień, powinna się ograniczyć do ab­solutnego minimum (należy unikać osadzania spitów nawet na stanowiskach, chyba, że są absolutnie ko­nieczne).
   

7. Drogi wysokowyczynowe powinny być w miarę możności zachowane w pierwotnej postaci. Na tych drogach asekuracja powinna bazować na usuwalnych punktach, gdzie tylko jest to możliwe. Spitów należy używać skrajnie oszczędnie i zawsze z poszanowaniem miejscowych zwyczajów.
   

8. Samodzielność sąsiednich dróg wspinaczkowych nie może być naruszana.
   

9. Opisując nowe drogi i pierwsze wejścia na szczyty, należy dołożyć starań, aby oddać szczegóły przejścia tak dokładnie, jak to tylko możliwe. Uczciwość i integral­ność wspinacza czy alpinisty nie podlega dyskusji tak długo, jak długo nie ma jednoznacznie obciążających dowodów.
   

10. Zasoby gór wysokich są ograniczone. Wzywamy alpinistów z całą mocą do praktykowania tam jak naj­lepszego stylu.
    

Powyższy tekst jest kompilacją tłumaczenia wersji an­gielskiej (Janusz Kurczab) i niemieckiej, oryginalnej (Józef Nyka).

 

(C) 2009 Bogusław Kowalski